Het is alweer een tijd geleden sinds mijn laatste bericht.
Jammer eigenlijk want ik vind het zo leuk om te doen, te schrijven over onderwijs of andere zaken die me bezig houden maar soms word je zo opgeslokt door je dagelijkse beslommeringen dat je er gewoon geen tijd (of prioriteit) aan geeft.
Maar nu dus wel. Er moet me echt iets van het hart.
Deze week heb ik meegemaakt dat twee kinderen buiten de boot vallen bij ons reguliere onderwijs. De ouders zijn ten einde raad. Een van deze twee kinderen (van de lagere schoolleeftijd) zit thuis en komt nergens terecht. Alle benaderde scholen geven niet thuis. De leerplichtambtenaar is ingeschakeld en dreigt alleen maar met sancties als de ouders niet gauw voor een oplossing zorgen. Meedenken of meehelpen? Ho, maar hier past alleen een formele opstelling.
Let wel, ik weet nog niet helemaal wat er allemaal speelt of gespeeld heeft ik zie alleen de ellende en de wanhoop bij de ouders en de zielige blik in de ogen van dit kind.
Het tweede kind is al wat ouder en redzamer en gaat "gewoon" terug naar zijn school maar zit daar een beetje tussen twee vuren omdat er een conflict is tussen de ouders en de school. Ik heb de indruk dat dit "gevecht"over het hoofd van het kind wordt gevoerd. Hierdoor gaat het kind liegen en draaien om toch maar de lieve vrede te bewaren.
Wat heb ik medelijden met deze kinderen, waarom kunnen we niet eens als volwassenen gewoon kijken naar wat het kind nodig heeft en even onze principes opzij zetten en zoeken naar de beste oplossing. Met zijn allen en als volwassen mensen! Zodat het kind weer vertrouwen krijgt in de wereld en ook weer vooruit kan!Gelukkig is het wel zo dat als deze kinderen op een nieuwe school kunnen beginnen met een schone lei dan doen zich ook weer nieuwe kansen voor en zullen ze opgroeien tot leuke volwassen mensen.
Geef ze dan ook deze kans!
